جوجو مویز، کوپیدوی مجسم

سلام! سلام! صد تا سلام چون سرحالم حسابی! :))

از آنجایی که برای مدت کوتاهی است که از تجربیاتم اینجا می نویسم، تا به حال کسی از علاقه و ارتباط من به جوجو مویز خبر ندارد. این حال خوبم هم به علت پایان کاملا لذت بخش و منصفانه کتابِ «آخرین نامه ی معشوق» است. 

۱. کتاب سه بازه زمانی را روایت می کند. ۱۹۶۰، ۱۹۶۴ و ۲۰۰۳. شخصیت ها هوشمندانه بهم گره می خورند یا بهتر است بگویم دست تقدیری که اینجا قلم مویز است آنها را با ظرافت بهم مربوط می کند. 

۲. اسم معشوق که می آید، فکرها به یه واژه معطوف می شوند: خیانت! بله داستان، راجع به خیانت است. و جالب و عادلانه است که مویز با محبتی سختگیرانه، آدم هایش را به خاطر این عمل مجازات می کند. اما نهایتا دستی به سرشان می کشد و از دل شان در می آورد. 

۳. اعتراف کنم که وقتی بخش دوم کتاب تمام شد، از ته دلم آن عبارت زشت سه کلمه ای به زبان انگلیسی را به زبان آوردم و نتوانستم از جوجو جان دلخور نباشم، آما... خداوندا این بشر خیلی باهوش و مهربان است!!!

۴. روایتی غمگین و همراه کننده از وضعیت طبقه زنان در دهه ۷۰ میلادی است. داستانی که دل را می فشرد و ستم های ناروا به این موجودات قوی (و به قول جنیفر سخت جان!) در عین حال ظریف را نشان می دهد. 

۵. آخ که صورتی ملایم جلد کتاب و ورقه های کاهی آن، چنان دلبری می کنند که گفتن ندارد. 

۶. کلام آخر اینکه مویز، خدای من در داستان های عاشقانه معاصر است. این هفتمین کتابی بود که از ایشان خواندم و دلم می خواهد طی یک حرکت استقرایی، تمام آثارش من جمله این هفت تا را فوق العاده و درجه یک اعلام کنم.