کتاب چی

من در دلم یک رویا دارم. آرزویم این است زمانی برسد که کودکان این سرزمین با کتاب، بزرگ شوند. آنها پدران و مادرانی خواهند شد که فرزندان شان را با کتاب پرورش می دهند و پدر بزرگ و مادربزرگ هایی که از بس کتاب خوانده اند، برای نوه زاده های شان معمایی هیجان انگیزند. زمانی که با کتاب خوشحال شویم، آرام شویم، صبور شویم. 

من این رویا را قطعی می دانم. بالاخره یک روزی همینطور می شود. ما همان می شویم که باید. ما موجوداتی خواهیم شد که وجودمان پر از شوقی آرامش بخش است و صورت های مان لبالب از لبخند! ما، انسان خواهیم شد. 

اما چرا به این رویا ایمان دارم؟ چون پرده «لفظ کتاب» که کنار زده شود، روح نویسنده آنجا نشسته است. قصه یک انسان! ما آدم ها یاد می گیریم اگر بخواهیم. فقط باید روح مان را به دست قصه ها بسپاریم...